Anasayfa
Yaş
tarafından Tüm
ruhum kesiklerle dolu
gördüğün kan değil ruhumun gözyaşları. Yara bere
içinde bir aşk savaşçısından fazlası
olmayan kalbimle
birlikte dayanmaya çalışıyoruz kendini tüketmeye uğraşan şu
koca dünyaya.
Neden çaresi bulunmuyor yıllarca gönülde biriken
acıların? Her tecrübeden
yenilgiyle çıkmadım elbette ama çoğunda gururlu bir
malubiyet satın aldığım
doğrudur. Kaderin önüne geçmeye çalıştığımda büyük hayal kırıklıkları
biriktirdim. Koleksiyona doğru
gidebilir hatta ertelediğim ve elimde kalan
düşlerim.
Kimseyi
kendimden daha fazla üzmedim en azından bilerek. Kendimden
fazla zarar verdiğim
insanlar da olmadı ama çoğunu içimdeki benden çok
sevmişliğim
vardır. İşin trajik tarafı en çok sevdiklerimden darbe
almış olmamda saklıdır.
Şimdi
senin sadece gözlerinle bakarak
gördüğün bir bedenden öteye var
edemediğin bu kadın gülümsemelerinin ardında çok
kırılmışlıklar gizledi.
Kimseye göstermeden üstü örtülü kahredişlerini makyajının altında uyutmuşluğu
çoktur. Sesinin
titremesini duymasınlar diye şen kahkahalara boğulduğunda kim bilir kaç bakış hafif meşrepliği sıfat olarak
yapıştırmıştır arkasından?
İçten bir kucaklamaya candan bir tebessüme sahiplenilmiş bir sevgiye olan
açlığımla sokaklar boyu yürüyerek kalabalığın arasında
kayboluyorum. Fark etmesinler
istiyorum. Birisi sadece bir kişi bile gözlerime
bakar da anlarsa içimdeki
aciz yanı daha çok yıkılırım gibi geliyor.
Güçlü duruşumun dilimdeki küfürlerin belki heybetli ve asla kadının
zarafetine yakışmayan
kaba yürüyüşümün ardında gizlediğim halim kırılganlığımı korumaktan başka
bir şey olamaz.
Zaman zaman boş vermek geliyor
içimden. Yeni gelecek acılardan korkarak
yaşamak aslında yaşamak mıdır diye
düşünmüyor değilim. Zaten en
ağır ve koyusunu görmüşsem gecenin bundan böyle gelecek olan gönlümün tadını bildiklerinden
biri değil midir? Öyle
olmalı ama ya değilse?
Kendi ağırlığımdan fazla çekerdi aklımdaki düşünceleri tartmaya
kalksam. O yüzden çok
yavaş hareket edebiliyorum. Bir yerden başka
yere geçerken bedenim gidiyor fakat bir
bakıyorum ruhum ve aklım oturmaya devam
ediyor. Dönüp almak lazım dönemiyorum. Boş bir çuvaldan ne
farkı var ki içinde
akıl ve ruh taşımayan bedenin? Bunların hepsi belki
de bilinçaltımın
şakalarıdır. Ama senin gördüğün şu kadının içinde
kıyamet
yaşanıyor.
Etrafımı izliyorum kadınları erkekleri doğayı gündüzü geceyi hayvanları hep bir koşturmaca var. Kim
kimin arkasında yanında duruyor belli değil.
Sonra kendi etrafıma
bakıyorum uzakta ama çok uzakta birkaç
hayali silüetten
başka canlı görünmüyor. Peki o büyük aşklarım tutkuyla bağlandıklarım dostlarım sevdiklerim uğruna can verebileceklerim
neredeler? Bununla
yüzleştiğinde dağılıyor insanlığım kırılıyor ama senin gördüğün
gözyaşları bir yanımdan
akıyor en saf olandan kadınlığımdan…
ruhum kesiklerle dolu
gördüğün kan değil ruhumun gözyaşları. Yara bere içinde bir aşk savaşçısından fazlası
olmayan kalbimle
birlikte dayanmaya çalışıyoruz
kendini tüketmeye uğraşan şu koca dünyaya.
Neden çaresi bulunmuyor
yıllarca gönülde biriken acıların? Her tecrübeden
yenilgiyle çıkmadım elbette
ama çoğunda gururlu bir malubiyet satın aldığım
doğrudur. Kaderin önüne geçmeye çalıştığımda
büyük hayal kırıklıkları biriktirdim. Koleksiyona doğru
gidebilir hatta
ertelediğim ve elimde kalan düşlerim.
Kimseyi
kendimden daha fazla üzmedim
en azından bilerek. Kendimden fazla zarar verdiğim
insanlar da olmadı ama çoğunu içimdeki benden çok
sevmişliğim
vardır. İşin trajik tarafı
en çok sevdiklerimden darbe almış olmamda saklıdır.
Şimdi
senin
sadece gözlerinle bakarak gördüğün
bir bedenden öteye var edemediğin bu kadın
gülümsemelerinin ardında çok kırılmışlıklar gizledi.
Kimseye göstermeden
üstü örtülü kahredişlerini makyajının altında uyutmuşluğu çoktur. Sesinin
titremesini duymasınlar diye
şen kahkahalara boğulduğunda kim bilir kaç bakış hafif meşrepliği sıfat olarak yapıştırmıştır arkasından?
İçten bir kucaklamaya
candan bir tebessüme sahiplenilmiş bir sevgiye olan açlığımla
sokaklar boyu yürüyerek kalabalığın arasında kayboluyorum. Fark etmesinler
istiyorum. Birisi
sadece bir kişi bile gözlerime bakar da anlarsa içimdeki
aciz yanı
daha çok yıkılırım gibi geliyor.Güçlü duruşumun
dilimdeki küfürlerin belki heybetli ve asla kadının zarafetine yakışmayan
kaba yürüyüşümün ardında gizlediğim halim
kırılganlığımı korumaktan başkabir şey olamaz.
Zaman zaman boş vermek geliyor
içimden. Yeni gelecek acılardan korkarak
yaşamak
aslında yaşamak mıdır diye düşünmüyor değilim. Zaten en
ağır ve koyusunu görmüşsem gecenin
bundan böyle gelecek olan gönlümün tadını bildiklerinden biri değil midir? Öyle
olmalı ama ya değilse?
Kendi ağırlığımdan fazla çekerdi
aklımdaki düşünceleri tartmaya kalksam. O yüzden çok
yavaş hareket edebiliyorum. Bir yerden
başka yere geçerken
bedenim gidiyor fakat bir bakıyorum
ruhum ve aklım oturmaya devam ediyor. Dönüp almak lazım
dönemiyorum. Boş bir çuvaldan nefarkı var ki içinde
akıl ve ruh taşımayan bedenin? Bunların hepsi belki
de bilinçaltımın
şakalarıdır. Ama senin gördüğün şu kadının içinde
kıyamet
yaşanıyor.
Etrafımı izliyorum
kadınları erkekleri doğayı gündüzü geceyi hayvanları hep bir koşturmaca var. Kim kimin arkasında
yanında duruyor belli değil. Sonra kendi etrafıma
bakıyorum
uzakta ama çok uzakta birkaç hayali silüetten
başka canlı görünmüyor. Peki
o büyük aşklarım tutkuyla bağlandıklarım dostlarım sevdiklerim uğruna can verebileceklerim neredeler? Bununla
yüzleştiğinde dağılıyor insanlığım
kırılıyor ama senin gördüğün gözyaşları bir yanımdan
akıyor
en saf olandan kadınlığımdan…
