Şakaklarımdan süzülüyorsun…

Şakaklarımdan süzülüyorsun…

İç’imin en iç’inde kovalıyorsun yarım kalmış nefeslerimi; sana kaçırırcasına…
Kaçamaklar bir “yer”e buyur ediyor ben’i…
Adı konmamış bir “yer”deyim şimdi…
Sen susuyorsun… ve ben düş/üyorum hakkettiğim(!) o dipsiz kuyulara..
Yusuf’luğun yaraş/a/madı Sevdiğim Züleyha’lğıma…
Bırakalım artık hicran'a asılı kalmış vuslat'ımızı!
Sessizzz...










ağLayınca uzun ağLarım
kimseLer oLmaz.
Susmanın konuşmaktan zor oLduğu anLardır bu anLarmısın ?
Yaşam ne tuhaf biLmecedir.
Sen anLıyosun biLiyosun. Herşeyi biLiyosun..
anLıyosun.yanıLmıyorum ; anLayamayan bendim.


-


Bana hecelerini ver…

Yarım kalan öykülerimin noktası olmaktan vazgeç.
Bana başlangıçlara yeter hevesini ver.
‘susacak var’ edilen bir yeminsözle tutulamayan.
Bana yüzünden çizgiler vergülüşünle belirginleşen ve hiçbir gamzeye yer açmayan.



İki durak vardı.
İki gün üç nokta girmişti aramıza.
Sen çoktan gitmiştin de benden.
Ben kendimi asıyordum sokak lambasına.
Boşluğa düşüyordum. Bir tek o adam yetiyordu yetimliğime…




[size=9]Seni sevmeler ütopyasında hiçe vuruyorken zaman bekle ve gör seni nasıl sustuğumu…

-

İşlemediğim cinayetlere çıkardığın aflarında olmasa
suçlarımın iç acılarının toplamı idam yapıyor!
Hadi durma idam et beni! Bölmeden çarpmadan toplamadan hesapsızca öldür...
Paydalarıma yeni sızılar eklemeden göm beni siyahına